خوندم، نه کم که تا جاييکه يادمه، بيشتر از هر پست ديگه اي تا اينجا اينو مرور کردم! حتي روي اين متن انقد که به دلم نشست، با اين صداي رگه دار، تمرين دکلمه کردم با خودم :)

اون آشفتگي رو که توي ساير پست هاتون بود و گه گاه که اوج ميگرفتو ميگفتم، توي اين نبود!

بلحاظ روحي اين معناي خوبي نده شايد،نميدونم؛ اما نوشته سمت و سوي روشني ميگيره، مثل اين پست!

پيوستگيش بکنار، که فکر ميکنم همين که از دل برومده، لاجرم به دل نشسته!

شيرين اومد؛ حتي با اينکه آماس داد غمي رو توي دلم، اما شيريني ش به دل نشست...

آرزو دارم قلمتون از رشد واينسته؛ هيچوقت و هيچ جور...

و موفق باشيد، تا همه جا، تا هميشه...

آمين :)