نظرم اين است که خدا قلبش را در دانه هاي انار به زمين هديه کرده است تا هر دانه آن، قلبي باشد جايگاه خدا و برسد به دست محبوب و معشوقي... انار غمگين درون قلبش، قلب خدا را دارد و بهتر از اين چيست که حتا در گفته هاي عارفان مي خوانيم قلب عاشق و معشوق جايگاه خداست... تلخي عشق نيز مانند تلخي شراب است که مست مي کند تو را و مي برد به آن جاهايي که بايد يا نبايد ببرد... مي گذراند تو را از همه کوه ها و دره ها و کشتزارها و مي رساند کنار محبوبت تا گرم در آغوشش بگيري و ببوسي اش و تلخي شراب را به نشئه هميشگي و مزه شيرين ديدار و بوس و کنار بدل کني... نمي دانم اين نذرت چه قدر گيرا خواهد بود، ولي مي دانم دلت با خداست و خدا با دل تو... پس غمگين مباش...