تبريک ويــژه به حاج خـــانــوم

احسنت...

خجالت بکش
شوروشو درآوردي

به نام خدا

سلام

قرار شد بيام همين‌جا بگم :))
داشتم مي‌گفتم..
حس مي‌کنم اون دوتاي قبلي «ازدل‌برآمده‌تر» بودند. اين هم بودا، اما اون دو تا رو مي‌شد سطرسطرشون رو زندگي کرد.. اشک ريخت.. نفس کشيد..
اين يکي هم خيلي خوب بود، اصلنم الکي نمي‌گم! :دي منتها نظر من اينه که براي قبلي‌ها اين‌قدري حالت قشنگ بوده که ديگه توقع ِ من خواننده رو خيلي برده بالا! از پسرفت گفتي، اما پسرفت نداشتي! فقط حس مي‌کنم حست توي اون دوتاي قبلي ناب‌تر بوده..
(البته نمي‌دونم، چون گاهي هم حس اين‌قدري قشنگ و بزرگه که توي کلمه نمي‌ياد.. شايدم اين مورد صدق بکنه الآن)

مي‌دوني؟ بر خلاف خيلي‌ها که به ظاهر بيش از اندازه اهميت مي‌دن (به نوشته‌ها بيشتر به ديد محصول مادي نگاه مي‌کنن که مثلاً خوشگل بچينيمش که قشنگ بشه..)، من معتقدم اين حسمون‌ه که نوشته رو زيبا مي‌کنه.. همه‌چيز بستگي به حالِت داره وقتي که مي‌نويسي..
به خاطر همين، توي تفکر من پسرفت در نوشتن اصلاً معني نداره! مگه حس آدم پسرفت مي‌کنه که نوشتن هم پسرفت بکنه؟

:(

--------
"از همه داشته‌هات فقط سکوت رو قسمت من ميکني؟ "
...

نظرم اين است که خدا قلبش را در دانه هاي انار به زمين هديه کرده است تا هر دانه آن، قلبي باشد جايگاه خدا و برسد به دست محبوب و معشوقي... انار غمگين درون قلبش، قلب خدا را دارد و بهتر از اين چيست که حتا در گفته هاي عارفان مي خوانيم قلب عاشق و معشوق جايگاه خداست... تلخي عشق نيز مانند تلخي شراب است که مست مي کند تو را و مي برد به آن جاهايي که بايد يا نبايد ببرد... مي گذراند تو را از همه کوه ها و دره ها و کشتزارها و مي رساند کنار محبوبت تا گرم در آغوشش بگيري و ببوسي اش و تلخي شراب را به نشئه هميشگي و مزه شيرين ديدار و بوس و کنار بدل کني... نمي دانم اين نذرت چه قدر گيرا خواهد بود، ولي مي دانم دلت با خداست و خدا با دل تو... پس غمگين مباش...